بالای کوه منظره ی زیبایی بود؛دردل کوه غاری کوچک و درون آن مزارچند شهید گمنام ؛بعداز زیارت درپایین پله های کهف (غار) جابرای نشستن بود ؛ازآن جا چهره ی شهر دیدنی بود ؛هوای متفاوتی با پایین داشت؛بسیاردل انگیز و پاک ؛بدوراز غوغای کلان شهرتهران ؛بااینکه تجربه ی تازه ای برایم بود و هیجان داشتم ؛بی مقدمه سوالم راپرسیدم.ایشان هم با کمی تامل شروع کردند:این حدیث شریف که می گوید:" لحظه ها همچون نسیم (ابر)درگذرند ؛آگاه باشید و دریابید آنهارا . " بسیار قابل تامل است .به نظر من همراهان ما ؛همان نسیم هاهستند .اینکه چقدر ماازمصاحبت و تعامل باآنها؛بهره ببریم وقدردان باشیم ؛مهم است و خدای نکرده زیان دیده نباشیم.من تا سال سوم دبیرستان ؛حدود سن شما دوست خاص نداشتم .تقریبا تعامل و ارتباطم با عموم بود .درآن سال دوست خوبی نصیبم شد که روحیاتش متفاوت بود با دیگران .مصداق همنشینی بود که در کنارش یاد خدا زنده بود .معمولا مراقبه عملی داشت ؛حرف لغو نمی زد نمازهای با توجهی می خواند و گاهی هم حس و حال دعاومناجاتش عجیب بود.

به موازات او معلم دینی ای داشتم که درسال دوم و سوم دبیرستان و استادمعارفی در دانشگاه ؛نمونه بارز استاد نمونه که در استحکام بخشیدن مبانی اعتقادیم بی تاثیر نبودند و مصاحبت باآنها همچنان یادخدارا زنده می کرد.

در پروسه انتخاب همسر یا همان بهتر همسفر هم ؛همیشه مؤمن متدین و خوش اخلاق وهم کفو ؛جزءمعیارهایی بود که ازخدامی خواستم .شکرخداهمسفری که انتخاب شد هم تجلی یادخداست ؛درکنار زندگی معمولی ؛مراقبه ؛ترک محرمات وانجام واجبات و یادمرگ و کلا توجه....

و ان(n)نسیمی که در گذر بودند و هستند و مجال ذکرشان نیست.

لب کلام :معلوم نیست کاسه ی عمرما کی پرمی شه و چقدر گذر این نسیم ها درتوجه مابه مقصد مؤثرند؟هرکسی پاسخگوی عمل خودش است اما چه بهتر که همراه و همنشینی که انتخاب می کنیم تسهیل یا تسریع کننده ی مسیرباشد.

حرفای خواهرم که تمام شد تاوقتی دم درمنزل ازماشین پیاده شدم ؛حرفی برای گفتن نداشتم و فکر می کردم فقط گفتم :"خانوم دعای حضرت سلیمان رابرای ما فراموش نکنین ."

"پروردگارا دردلم جوششی پدید آور تانعمت تورا که به من و پدرومادرم ارزانی داشته ای سپاس بگزارم و درمن شوری به پاکن تاکاری راکه تو می پسندی انجام دهم و مرافردی شایسته گردان و درمیان بندگان شایسته ات درآور .سوره مبارکه نمل آیه 19"